Riddick (garść spoilerów)

Czy ktoś pamięta kiedy pojawiła się na naszej stronie ostatnia recenzja filmu? Kawał czasu temu. W dzisiejszej, nietypowej jak na mnie recenzji przedstawię wam moje odczucia po obejrzeniu najnowszej odsłony serii filmów Science Fiction o charyzmatycznym mordercy nazywającym się Richard B. Riddick w reżyserii Davida Twohy. Znajdziecie tu też garść przemyśleń na temat poprzednich części.

Słowem wstępu chciałbym oznajmić, iż nie jestem ekspertem w sprawach kinematografii, rozróżnianie dobrej gry od przeciętnej to nie moja działka. Nie spodziewajcie się więc aluzji do innych filmów i ról (choć pewne wyjątki mogą się zdarzyć). Ta recenzja to swego rodzaju eksperyment i luźne przedstawienie moich odczuć na temat tego filmu oraz poprzednich odsłon serii.

Z filmami traktującymi o postaci Riddicka zetknąłem się kilka lat temu w telewizji leciała pierwsza część serii pt. ,,Pitch Black”. Szczerze mówiąc to niewiele zapamiętałem z tego filmu. Może to przez późną porę lub przez inne czynniki. Zapamiętałem mniej więcej, że było ciemno i były jakieś stwory rodem z filmu ,,Obcy: Ósmy Pasażer Nostromo” (hic! nawiązanie). Ponownie z postacią Riddicka miałem do czynienia kiedy zauważyłem plakat reklamujący najnowszą część serii o tytule jakże złożonym i wymyślnym – ,,Riddick”. (Proszę wybaczyć moje nierozgarnięcie filmowe, choć uważam, że nie jest tak źle. Ludzie w moim wieku nie wiedzą co to ,,Ojciec Chrzestny”.)

Przypomniałem sobie wnet o ,,Pitch Black” i tym wielkim, łysym niemilcu o dziwnych oczach noszącego miano Riddicka (w tej roli niezmiennie Vin Diesel). Uznałem, że głupio by było zaczynać oglądanie serii od trzeciej części, więc postanowiłem przypomnieć sobie pierwszą i obejrzeć drugą.

Pierwszy film o tytule ,,Pitch Black” za drugim podejściem, tym razem podchodząc do niego z czystym umysłem, bardzo mi się spodobał. Atmosfera zbliżającego się zagrożenia i późniejsza ucieczka przed niebezpieczeństwem, którym są groźne stworzenia tworzy bardzo dobry klimat. To prosty film SF, w którym nie zagłębiamy się w np. historię planety, na której toczy się akcja filmu czy w inne tego typu sprawy. Trzymająca w napięciu opowieść z grupką bohaterów uciekających przed tajemniczym zagrożeniem. Taki rodzaj filmu bardzo pasuje do postaci Riddicka. To od niego zależy przetrwanie wszystkich, mimo to iż jest poszukiwanym mordercą.

Po obejrzeniu części pierwszej zabrałem się za drugą, która…no cóż, trochę mnie rozczarowała, tak jak pewnie wielu ludzi, którzy obejrzeli ten film. ,,Kroniki Riddicka” postanowiły zerwać z motywem tajemniczości i mroku. Wprowadziły głównego bohatera w rolę, która całkowicie do niego nie pasuje. Nasz Riddick zostaje zbawcą całej galaktyki przed złym imperium Nekromanów. Robi to wprawdzie niezbyt umyślnie, lecz tak czy inaczej wplątuje się w konflikt, czego zapewne starałby się unikać. Ale OK czasem rzeczy dzieją się nie całkiem po naszej myśli, rozumiem, jednak film bardzo chce rozwinąć uniwersum Riddicka robiąc to nieudolnie i na szybkiego. Postacie pojawiają się i znikają, o Nekromanach nie wiemy praktycznie nic, nie wiadomo jaki udział ma w tym główny bohater, a miejsce akcji zmienia się za szybko. Wszystko to nie pasuje mi do postaci Richarda B. Riddicka.

Poza tym główna zasada Nekromanów jest co najmniej dziwna. ,,Co zabijesz jest twoje!”. W rezultacie Riddick zostaje przywódcą Nekromanów zabijając poprzedniego przywódcę. Wyobraźmy sobie przeniesienie tej reguły do świata rzeczywistego. Wywołało by to… chaos i nic więcej. To zdarzenie postawiło następną część serii pod wielkim znakiem zapytania. Część ludzi uważała, że kolejna odsłona będzie prequelem, gdyż dla twórców odkręcenie tego bałaganu związanego z zakończeniem ,,Kronik: Riddicka” było by zbyt trudne. Wiadomym było, że Riddick nie może pozostać przywódcą Nekromanów, po prostu kogoś takiego jak on w ogóle nie obchodzi władza. Ja też byłem zaciekawiony jak to będzie z naszym Richardem. Przejdźmy zatem do głównego tematu artykułu czyli do filmu ,,Riddick”.

Pierwsze 30 minut filmu jest prawie pozbawione jakichkolwiek wypowiedzi. Co chciał osiągnąć reżyser podejmując taką decyzję? Otóż jego celem było budowanie klimatu. Czyli koniec z szacher-macher z Nekromanami i powrót do ,,Pitch Black”? Mniej więcej. Na początku widzimy głównego bohatera, który jest osamotniony, poraniony i walczy o przetrwanie na spieczonej słońcem planecie. Żar leje się z nieba, a na każdym kroku czyha niebezpieczeństwo. Riddick jednak nie poddaje się. Chce przeżyć za wszelką cenę. W tych 30 minutach główny bohater niczym Rambo udziela sobie prowizorycznej pomocy medycznej, to znaczy nastawia sobie złamaną nogę i wstawia w nią metalową blachę, którą przykręca na śruby. Wszystko to bez znieczulenia!

Poza tym musi on zdobyć pożywienie i przede wszystkim znaleźć sposób na wydostanie się z tej zapomnianej przez Boga planety, na której Riddick jest prawdopodobnie jedynym rozumnym mieszkańcem. Jeśli chodzi o mieszkańców nierozumnych (zwierzęta, w większości groźne), to jest ich bez liku. Przypomina to trochę pustkowia z pierwszych dwóch Falloutów. Z Fallouta wiemy, że pies okazuje się bardzo przydatny, wszak od tysiącleci był najlepszym przyjacielem człowieka. Riddick też o tym pamięta (choć nie jest człowiekiem) i znajduje sobie towarzysza w postaci czegoś co można nazwać psem.

Relacja między główną postacią a psem jest moim zdaniem bardzo dobrze przedstawiona i wpisuje się w charakter głównego bohatera, który znacznie chętniej zaprzyjaźnia się ze zwierzętami niż z ludźmi. Świat natury jest bowiem prosty, tak jak on. Jeśli chce ci przeszkodzić, utrudnić lub ukarać robi to, w przeciwieństwie do ludzi, po których nigdy nie wiadomo czego się spodziewać.

W tej części filmu na uwagę zasługują też przygotowania Riddicka do walki ze stworzeniem blokującym przejście do bardziej przyjaznych krain planety. Sama walka również jest zrobiona przyzwoicie. Dziki zwierz vs dziki człowiek. Obie strony mają równe szanse i nie lekceważą się wzajemnie. Jeśli miałby powstać film o Wiedźminie (taki z prawdziwego zdarzenia) to myślę, że z tego filmu można by było czerpać pomysły, jeśli chodzi o kwestię walki mano a mano z potworem.

Ten początek filmu jest według mnie bardzo dobrym powrotem do dawnego Riddicka, gdzie nikt nie zastanawiał się kim tak naprawdę jest Riddick, jakiej jest on rasy, czy są inne rasy, co to za uniwersum w którym toczy się akcja filmu? Jedyne co jest ważne to główny bohater i jego losy. Cel jest prosty – przetrwać za wszelką cenę. Żadne tam ratowanie światów przed inwazją.

Początek filmu udziela nam także odpowiedzi na bardzo ważne pytanie, które brzmi ,,Co stało się z Riddickiem i dlaczego znalazł się w tak beznadziejnej sytuacji?”. Wyjaśnienie jest… akceptowalne, choć można by było się do niego doczepić. Otóż akcja filmu dzieje się po ,,Kronikach Riddicka”. Riddick przez jakiś czas używał władzy jednak kontakt z cywilizowanym światem i obcowanie z całą tą polityką nie bardzo mu służył. Postanowił skończyć z tym i wrócić na rodzinną planetę – Furię.

Jednak wspomnienia o domu całkowicie się zatarły, a planeta została wymazana z map prawdopodobnie przez Nekromanów. Jedyny człowiek, który zna współrzędne Furii to Vaako, rywal Riddicka. Chce on władzy i nie zdradzi położenia rodzinnej planety Riddicka bez otrzymania tytułu władcy Nekromanów. Vaako zgadza się odstawić głównego bohatera do domu, lecz nie przekazuje mu współrzędnych. Riddick zostaje oszukany, planeta na którą przybył okazuje się nie być Furią, a Nekromani chcą dokonać na nim egzekucji. Nasz bohater wydostaje się z pułapki, jednak zostaje bardzo poturbowany. Pozostały przy życiu Vaako uznaje go za martwego i odlatuje.

Według mnie to wyjaśnienie mogło by być lepsze. Riddick wykorzystałby jakoś swoją władzę w celu zneutralizowania spisku, bądź wyciągnięcia informacji z Vaako. W tej historii Riddick stał się ofiarą. Wymyślenie lepszego wyjaśnienia, które prowadziłoby do tego samego momentu nie jest takie trudne. Katastrofa statku kosmicznego, podczas której Riddick ratuje własne życie kosztem całej załogi co podkreślało by to, że tytułowy bohater jest prawdziwym badassem.

W końcu w filmach wiemy, że jest poszukiwany listem gończym, ale zawsze Riddick jest przedstawiany jako ten dobry. Pomaga wszak przede wszystkim ze względu na siebie, lecz brakuje tutaj momentów gdzie Riddick będzie mógł pokazać, że nie zawsze opłaca mu się ratować innych. Gdyby się zastanowić można by było stworzyć wyjaśnienie o niebo lepsze od tego z filmu.

Po tym jak Riddick odblokował sobie przejście do bardziej zielonych części planety (taka tam licha trawka, ale za to nie ma aż tyle nieprzyjaznych stworzeń) napotkał na opuszczoną bazę. Wiedząc, że wejście do owego kompleksu spowoduje alarm i ściągnięcie na siebie kłopotów w postaci łowców głów Riddick decyduje się na ten krok. W końcu jakoś musi opuścić tę planetę, a promu kosmicznego sam sobie nie zbuduje. Rzeczywiście na powierzchnię planety przylatuje drużyna najemników, których celem jest zlikwidowanie Riddicka. Jednak na jednej dziarskiej ekipie się nie kończy. W niedługim czasie przybywa następna drużyna, która również ma co do Riddicka pewne plany.

Film od przylotu wspomnianych gości zmienia się bardzo wyraźnie. Nasz główny bohater eliminuje swych przeciwników systematycznie, sieje strach w sercach swych oponentów wykorzystując spryt oraz znajomość terenu. Motyw już znany w filmach akcji, lecz nie widzieliśmy Riddicka w roli osamotnionego drapieżnika. Jednak coby nie było schematycznie Riddick nie jest tak naprawdę prawdziwym zagrożeniem na tej planecie. Sprawy się komplikują i każdy chce opuścić to miejsce, trzeba więc zawiązać niepewny sojusz.

Oglądając film można łatwo dostrzec, że jest on podzielony na trzy części. Pierwsza to przedstawienie obecnej sytuacji głównego bohatera i motyw walki o przetrwanie z dziką planetą. Druga to polowanie na Riddicka, a trzecia to zmagania z prawdziwym zagrożeniem pochodzącym z planety. Pojawia się również nawiązanie do ,,Pitch Black” , lecz co do poziomu naciągania tego elementu można się spierać. Dobrym zabiegiem jest również oderwanie kamery od postaci Riddicka w drugiej części filmu, by uczynić z niego nieuchwytnego, cwanego gościa, który porusza się niczym duch i gra na nosie najemnikom, którzy są zajęci własnymi konfliktami i sprzeczkami.

,,Riddick” to film akcji, więc należało by również powiedzieć o momentach, kiedy dużo dzieje się na ekranie. Wspomniałem już o pojedynku tytułowego bohatera z potworem blokującym drogę. Oprócz tego mamy także pojedynki człowiek kontra człowiek oraz walki z hordami wspomnianych wcześniej potworów. Powiem tyle, że fajnie się je ogląda, jednak w poprzedniej części było ich więcej i były one dłuższe. Tutaj jest ich raptem parę. Można się również doczepić o to, że walka z potworem z początku filmu była czymś w rodzaju walki z bossem w grach wideo, a pod koniec filmu pojedyncze stworzenia nie stanowią większego zagrożenia. Choć może ten pierwszy był czymś w rodzaju samca alfa albo królowej. Nie wiem.

Z drugiej części serii został wyniesiony jeden dobry element. Dobry poziom odzywek Riddicka, a w szczególności specyficzne obietnice dotyczące sposobu w jaki dana postać zginie. Niektórzy pamiętają scenę z kubkiem w poprzedniej części. Tutaj też pojawia się taki motyw. Nie chodzi o specyficzny rodzaj narzędzia, lecz o to, że główny bohater zawsze dotrzymuje danego słowa. Jeśli Riddick powie do ciebie, drogi czytelniku ,,Jeżeli po przeczytaniu tej recenzji nie zostawisz komentarza pod spodem to nim minie pięć sekund będziesz wisiał na lampie powieszony za kabel od twojej myszki” lepiej zostaw komentarz. Chyba, że masz myszkę bezprzewodową tak jak ja.

Ostateczny werdykt? Film pt. ,,Riddick” jest przyzwoitym, dobrze zrobionym filmem SF. Zdarzają się pewne głupoty i niedociągnięcia, lecz większość decyzji podejmowanych przez postacie jest uzasadniona i przemyślana. Motyw przetrwania, odpuszczenie sobie wątku zbawienia wszechświata oraz znów genialna postać Riddicka (przypomnijmy, że w tej roli Vin Diesel) to elementy plasujące ten film ponad drugą część i trochę poniżej pierwszej, którą wciąż uważam za najlepszy z filmów w uniwersum Richarda B. Riddicka. Dobry przykład na to, że po stracie formy można ją odzyskać i wyjść z twarzą.